Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Hij kickte daar op

van een vrouw die blij was dat zij weer begeerd werd


Het begin
Ik was getrouwd met H. We waren 16 jaar bij elkaar. Al van begin af aan waren we heel goede vrienden, maar hadden we problemen op seksueel gebied. H had bijna geen zin in seks en ik heb het daar jarenlang erg moeilijk mee gehad. Ik heb me gedurende mijn huwelijk niet echt gerealiseerd hoe vreselijk afgewezen ik mij hierin voelde en hoe weinig zelfvertrouwen ik nog had in mijn aantrekkelijkheid als vrouw.

Ik heb J voor het eerst gezien in 2004 op een feest van mijn werk. Ik weet nog dat ik hem niet heel aantrekkelijk vond. Ik heb hem daarna ingewerkt en nooit anders naar hem gekeken dan als collega. Een jaar later gingen we met een personeeluitje naar Scheveningen. Op de eerste dag zat ik in de bus naast hem. We hebben wat gepraat. Hij heeft verteld dat hij graag een vriendin wilde. Dat hij iets met iemand had gehad, maar die woonde in de Randstad en dat was toch te ver. Ik zei nog dat als het echte liefde is, de afstand niet uitmaakt. Dan ga je verhuizen. Hij zei aan het eind van het gesprek dat hij zelden zo’n diep gesprek met iemand had.

Ik dacht nog dat hij wel oppervlakkig moest zijn om dit gesprek al diepgaand te vinden. Later die avond waren we in de disco. Ik stond met hem te praten, dronk water uit een flesje en hij veegde met zijn duim het water van m ’n bovenlip. WHAM dit deed iets met me. Vanaf dat moment was hij in m’n hoofd. De volgende avond flirtte hij met me in de bus. Ik wilde door de bus naar achteren lopen, maar hij hield me tegen. Ging me kietelen . Ik vond het wel spannend, maar liet dat niet merken. Toen ik achter in de bus zat, zag ik dat hij hetzelfde met een andere collega deed. Daarover was ik teleurgesteld. ‘s Avonds laat vroeg hij of ik met hem naar het strand wilde. Dat heb ik niet gedaan, durfde het niet. De volgende dag hoorde ik dat hij met weer een andere collega was gegaan. Toen had ik al kunnen weten dat de aandacht niet speciaal voor mij was. Dat hij “iemand” wilde. Maar ik was al in hem geïnteresseerd. Ik was al een beetje verliefd en dat werd alleen maar erger.

Daarna kregen we via het werk e-mailcontact. We mailden een heel weekend door. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Het mailen werd steeds spannender, uitdagender en erotischer en we gingen ook sms-en.
Het sms-en werd heel erotisch. Pornografisch. Ik ging er slecht van eten en slapen. Zo spannend was het allemaal. Toen stelde ik voor om elkaar te ontmoeten. Hij hield dat af. Ik werd boos, onzeker. Vroeg mij en hem af wat hij van me wilde. Hij wilde niet te hard van stapel lopen, dan zou het volgens hem ook langer duren. Tenslotte spraken we af. De eerste ontmoeting hebben we alleen gezoend. Maar de seksuele spanning was enorm. De tweede afspraak hebben we seks gehad. Eigenlijk ging mij dat veel te snel en wilde ik niet, maar ik heb het toch gedaan. Het was eigenlijk allemaal heel onpersoonlijk, maar wel opwindend. Ik weet nog dat hij geen condooms bij zich had. Terwijl hij eerder in een mailtje of smsje had geschreven dat hij het altijd safe deed. “Ik rijd ook geen motor zonder motorpak”.

Ik weet nog dat dat me erg tegenviel. Het was ook niet zo dat hij het vergeten was, hij had ze gewoon niet. Ik heb toen de morning-afterpil geslikt. Enige bezorgdheid van zijn kant over hoe ik me daarna voelde, kan ik me niet herinneren. Wat ook heel typerend was voor hoe ik me voelde bij hem, was dat ik een lange periode heel vaak heb gedaan of ik klaar kwam. Ik was bang dat hij me anders niet meer leuk zou vinden.

Ik, die in de 16 jaar met H zo weinig begeerd werd, zo seksueel gefrustreerd was geworden, kreeg ineens aandacht. Aandacht voor mijn vrouw-zijn. Daar was ineens iemand die me mooi vond, bewondering had voor mijn figuur, zei dat ik de mooiste benen had die hij ooit gezien had. Me vertelde dat ik me met mak kon meten met meiden van in de twintig. Altijd heel erg opgewonden van me werd en altijd seks met me wilde hebben.

Wat had ik daar naar gesnakt. Ik wilde dat gevoel niet meer kwijt en heb daar heel veel voor geslikt.

Er waren genoeg signalen dat hij en ik geen toekomst hadden en ik zag dat verstandelijk ook wel, maar ik kon deze betovering niet meer laten gaan.

Inmiddels had ik H verteld over mijn minnaar. Hij had het er moeilijk mee, maar accepteerde het. De ontmoetingen met J bleven. Seks in de auto. Later bij hem thuis. Ik bleef doen alsof ik heel vaak klaar kwam. Hij kickte daar op.

Ik kon niet meer terug. Dat was één van de dingen die hij het leukst aan me vond. Toen ben ik voor het eerst bij hem blijven slapen. Was heerlijk, maar ik heb toch de hele nacht geen oog dicht gedaan.

Toen ik hem de volgende ochtend smste dat ik het heerlijk had gevonden en het nog een keer wilde, liet hij de rest van de dag niets van zich horen. Pas aan het eind van de dag smste hij dat hij nog niet wist of hij het nog een keer wilde, met als smoes dat hij vergeten was me eerder terug te smsen. Ik weet nog dat ik me zo afgewezen voelde. We hadden inmiddels al een crisis gehad omdat ik sterke gevoelens voor hem kreeg en het gevoel had dat hij niet zoveel voor mij voelde. Hij zei ook dat hij niet verliefd op me was. Op zijn “advies” heb ik destijds zelfs gezocht naar een andere minnaar voor erbij, naast hem. J was dan trouwens wel erg jaloers.

Hij had niet verwacht dat ik werkelijk op zoek zou gaan naar een andere minnaar. Ik heb toen ook ontmoetingen gehad, maar niets mee gedaan, behalve een beetje zoenen. Ik was volkomen door J geobsedeerd.


Andere vrouwen
J had wat met vrouwen en seks. Hij is in alle voorgaande relaties vreemdgegaan.
Hij heeft me dat verteld en zei dat hij dat nooit meer wilde doen. Hij had, toen we wat met elkaar begonnen, verteld dat hij een vriendin had waar hij ook wel eens seks mee had. Ze hadden korte tijd een relatie gehad en nadat hij die verbroken had, hadden ze afgesproken vrienden te blijven en seks te blijven hebben. De manier waarop hij met mij en haar is om gegaan is voor mij heel kwetsend geweest.

Hij heeft haar nooit verteld dat hij met mij iets begonnen was. Hij wilde haar niet kwetsen, zei hij later. Maar dat is natuurlijk onzin. Hij wilde haar achter de hand houden en zijn “goede naam” behouden. In totaal heeft dat 3 maanden geduurd. In het begin kon het me niet zoveel schelen, maar het ging me steeds meer pijn doen. Dat hij het ook nog met een ander kon doen. Soms zelfs de volgende avond nadat we elkaar gezien hadden. Of hij zat met haar in de kroeg en ondertussen was hij met mij erotisch aan het smsen.

Maar ik vond dat ik dat allemaal van hem moest accepteren. Ik was per slot van rekening toen nog getrouwd. Ook al had ik geen seksuele relatie meer met mijn ex-man en wist hij van mijn minnaar. Pas toen ik ging scheiden van H en ik J heb gezegd dat ik hem niet meer wilde delen, heeft hij met haar gebroken. Maar eerst was het een week uit tussen ons, zoveel tegenzin had hij om met haar te stoppen.

En hij ging daarna nog wel met haar op wintersport, al wist hij dat dat het einde van de relatie met mij zou betekenen. Ik wilde toen hij dat gedaan had, zo graag met hem breken, maar kon het niet. De verslaving was toen al heel sterk, maar ik voelde me niet veilig. Ik vertrouwde hem niet. Daarover kon hij heel boos worden. Dat ik bijvoorbeeld niet geloofde dat hij gedurende die wintersportvakantie niet zijn ex-vriendin naar bed was geweest. Daar wilde hij op een gegeven moment niet meer over praten. En dat terwijl ik alleen maar gerustgesteld wilde worden.

In die tijd vertelde hij ook dat hij een keer met M in bad was geweest. Vond ik ook raar. Waarom ga met je, weer andere, ex-vriendin in bad terwijl je geen seksuele relatie meer met haar mee hebt? Nu vraag ik me wel eens af of hij toen inderdaad geen seks meer met haar had. Het zou me niet eens zo verbazen.

Hij bleek ook vlak voor hij met mij begon te smsen, zei hij, erotisch gesmst te hebben met weer een ander collega. Dat heeft hij me zelf niet verteld, daar kwam ik via via achter. Dat soort geintjes had hij wel vaker. Dingen niet vertellen. Alleen als ik er om vroeg. Zo kwam ik er ook achter dat hij vroeger seks met een goede vriendin van hem had gehad. Hoeveel meer zal er nog zijn wat ik niet weet, omdat ik er nooit naar gevraagd heb…..

En het was niet voor niets dat ik hem niet vertrouwde, hij loog over dingen. Ik heb hem daar een aantal keren op betrapt. Dat hij eerst had gezegd dat hij tijdens de relatie met M niet vreemd gegaan was. En later bleek van wel. Met de vriendin van haar broer. Een paar keer ook. Dat hij gezoend had met vrouwen in periodes dat het uit was, en dat niet eerlijk vertelde.
Ook niet als ik hem er naar vroeg.

Dat hij me bijna een geslachtsziekte bezorgde omdat hij (in een periode dat het uit was) niet verteld had dat hij seks met een ander had gehad en daarna wel doodleuk met mij naar bed ging.


Steeds weer aan en uit
Onze relatie was één van aantrekken en afstoten. Als ik dichterbij kwam stootte hij me af en als ik afstand nam kwam hij weer. Ik wilde bevestiging dat hij voor me wilde gaan. Ik probeerde hem jaloers te maken.

Ik zou een nacht bij hem slapen. Hij kwam bij hem thuis en ik was er al. Hij had een vriend geholpen met verbouwen en was moe. We gingen meteen naar bed en hadden geen seks. Hij viel meteen in slaap. Ik voelde me hier heel ellendig door. Ik had heel erg een deja vu van de tijd met H. Ik kon niet slapen. Voelde me afgewezen. En heb me aangekleed en ben naar huis gegaan Die nacht nog een paar vervelende telefoongesprekken gehad. Hij was ontzettend kwaad dat ik zomaar weg was gegaan.

De volgende dag hoorde ik niets meer van hem. In mijn zwakheid toch weer gesmst: “ik heb je uitgelegd waarom ik weg ging en wat ik voel. Nu hoor ik niets meer van je nadat ik m’n ziel en zaligheid aan je heb blootgelegd. Moet ik hier dan maar m’n conclusies uit trekken?” Hij smste terug: “ik begrijp werkelijk niets van je… Na gisteren is het inderdaad over.. Ik wil niet meer verder…”

Ik was kapot. Slecht slapen. Slaappillen van m ’n moeder gekregen. Veel geschreven. Allemaal wanhopige teksten over dat het zoveel pijn deed. Ik hoopte dat hij weer contact op zou nemen.

Maar ik maakte ondertussen ook lijstjes van al zijn minpunten. En dat waren er veel. Tijdens een werkoverleg een week of vijf later zagen we elkaar weer. Hij smste me na het overleg en we kwamen weer bij elkaar.

Toen is het een tijdje redelijk gegaan. Hij was er in het begin nog niet zeker van of hij me echt terug had. Toen was hij er helemaal. Heeft in mijn nieuwe huis de oude vloer er uit gehaald, de nieuwe keuken geplaatst en de badkamer verbouwd. Dat werd naar verloop van tijd ook een stuk minder.

De laatste klusjes in huis bleven maar liggen. Hij zou de zolder nog aftimmeren, maar daar heb ik maar een timmerman voor ingehuurd. Anders was het nu nog niet gebeurd. Als ik hem vroeg iets voor me te doen in huis, moest ik het 10 keer vragen en dan deed hij het nog niet. Sommige dingen liggen er nu nog.

We gingen samen op vakantie wat ondanks een paar ruzies eigenlijk heel goed ging. We hadden nog steeds veel seks, waar ik ontzettend van genoot. Maar ik fakete nog steeds, wat ik steeds vervelender ging vinden. We hadden altijd onze ups en vooral downs. Ik had heel veel twijfel of hij de man wel voor me was. Hij leefde oppervlakkig en had oppervlakkige contacten met andere mensen. Hij stond zo anders in het leven dan ik. TV, boeken, films, muziek, interesse wat er in het land en de wereld gebeurt. We lagen mijlenver uit elkaar. Hadden totaal niet hetzelfde gevoel voor humor. Waar hij om in een deuk lag, vond ik niks aan en andersom.


Een halfjaar later.
Hij had zonder overleg wintersport geboekt tijdens oud en nieuw. Ik boos en het was weer even uit. Tijdens zijn wintersport heb ik net gedaan of ik een afspraak had met een oud jeugdvriendje. J over de rooie, onzeker. Hij ging veel contact opnemen. En dat had ik nodig. Ik kreeg weer de aandacht die ik zo nodig had van hem en voelde me belangrijk.

Dit zegt een heleboel over wat ik er allemaal voor over had om zijn aandacht vast te houden. Hoe onzeker ik was over zijn gevoel naar mij.


2007 bijna een heel jaar aan
Het jaar dat volgde was een jaar met veel gedoe en ruzie. Ik had altijd het gevoel dat ik tekortschoot. Ik weet niet hoe hij het deed, maar hij gaf me aan de ene kant het gevoel dat ik de mooiste vrouw was die er bestond, maar er waren wel voorwaarden.

Hij was doodsbenauwd dat ik dikker zou worden. Hij lette daar ook heel erg op. Ieder grammetje erbij zag hij. Ik heb maatje 36. Soms was ik wat zwaarder ( 2 kilo maar en ondanks dat had ik nog gewoon maat 36) maar hij had me gezegd dat hij me dan wel minder mooi vond. Vertelde me dan waar hij het aan kon zien. Aan mijn knieën bijvoorbeeld. Dat raakte me enorm. Voelde me niet mooi meer. Was aldoor met eten bezig.

Ik ging stiekem snoepen als ik bij hem was en hij boven achter de pc zat. Ik was trots als ik een paar dagen niet gesnoept had. Van hem kreeg ik ook goedkeuring als ik een paar kilo afviel. En afkeuring als ik bijvoorbeeld snoepte nadat we uit eten waren geweest. Heel vernederend. Hij vond het heel slap dat ik er soms niet af kon blijven. Daarom werd eten bijna een obsessie voor me. Heb zelfs een keer m’n vingers in m’n keel gestoken.

Ook bleef ik het gevoel houden dat ik spannend en uitdagend moest zijn. Bleef hem jaloers maken. Toen ik een week met een vriendin in Portugal was, en ’s nachts wakker werd smste ik hem. Ik wilde dat hij dacht dat ik heel laat naar bed ging en dan jaloers was, terwijl ik iedere avond keurig om een uur of 11 in bed lag. Seks was heerlijk, maar altijd wat onpersoonlijk.

Het ging om de prestatie en veel minder om liefdevol samenzijn. Het was voor hem heel erg belangrijk dat hij goed presteerde en dat ik vaak klaarkwam. Daarom heb ik ook zo lang mijn orgasmen gefaket. Ik wilde hem niet teleurstellen. Ik wilde voor hem die geweldige vrouw in bed zijn. Was bang dat ik anders niet interessant genoeg voor hem was. Echte liefde tijdens seks heb ik vanuit hem weinig gevoeld. Ik heb wel eens geprobeerd om dit te bespreken, maar dat hielp niet veel. Hij kon alleen liefde in bed tonen als hij bang was dat hij me (bijna) kwijt was.


Herfst 2007. Het was weer uit.
Ik kan me niet meer herinneren waarom. Ik heb er een einde aan gemaakt en hij had daar heel erg veel moeite mee. Ik heb hem toen wel verteld over het faken. Ik had het daar al die tijd heel moeilijk mee gehad en het ging m’n zin in seks in de weg staan. Daar was hij aardig kapot van. In eerste instantie zei hij dat het niets gaf, want hij wilde me heel graag terug. Net toen ik overstag was en het weer met hem wilde proberen, wilde hij niet meer met mij verder. Hij maakte het uit per telefoon.

Ik mocht niet eens meer langskomen om er over te praten. Ik weer intens liefdesverdriet. Een week later stond hij voor de deur. Huilend.

Zo had ik hem nog nooit gezien. Wilde alles doen om het weer goed te maken. Ik wilde niet meer. Maar was stiekem wel blij. Ik heb hem een tijdje afgehouden, maar toen ik me op een feest eenzaam voelde, heb ik hem gesmst en kwam hij meteen. Hij is toen later sessies bij een psycholoog gaan doen. Hij realiseerde zich dat er toch wat bij hem niet goed zat. Ik heb later wel eens gedacht dat hij dat alleen maar heeft gedaan om mij terug te krijgen.

Waar ik heel veel tegen aan liep was dat hij nooit zei wat hij dacht en voelde, maar wel bepaalde signalen gaf.

Ik weet dat ik daar gevoelig voor ben en reageerde daar dan ook op. Vervolgens was zijn eerste reactie altijd dat er niets aan de hand was. Hierdoor kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik niet op mijn gevoel kon vertrouwen. Later bleek altijd dat ik het bij het juiste eind had. Dit leverde heel veel ruzies en onbegrip op.


2008 weer uit en een huwelijksaanzoek
Een tijd is het toen goed gegaan. Als het uit was geweest en hij me dan terug had kon hij ineens wel voor me gaan. Maar langzaam kwam de klad er toch weer in. Weer veel ruzies enzo. Seks ging een stuk minder goed. Hij deed weinig moeite om me opgewonden te krijgen, maar verwachtte altijd dat ik dat zomaar werd met een vingerknip.

Ook hadden we een heel andere manier van communiceren. Hij heeft nooit uit zichzelf problemen tussen ons aangekaart. Ik was altijd degene die wilde praten over dingen die niet goed gingen. Als we in een moeilijke periode zaten smste hij gewoon door over onzindingen. Koetjes en kalfjes. Hij gebruikte ook altijd sms om te “praten”. Hij heeft het ook de tweede keer per sms uitgemaakt. En een paar keer per telefoon. Zo waardeloos! Er bleef heel veel twijfel van mij over of hij wel echt gek op me was. Of hij wel genoeg voor me over had.

Ik wilde er met hem over praten, analyseren en hij snapte me niet. Hij dacht dat alles aan mij lag en dat als ik veranderde, het allemaal wel goed kwam. Hij heeft heel weinig zelfinzicht.

Ik heb hem in het voorjaar 2008 betrapt terwijl hij aan het MSN-en was met ene P. We zaten toen in een moeilijke periode, maar het was niet uit! Ik zag dat hij snel wat weg klikte en het MSN balkje. Ik zag de naam P staan en vroeg hem om uitleg. Eerst zei hij dat dat een vriendin was die hij via via kende. Dat geloofde ik niet en toen bleek dat hij haar had leren kennen op E-matching. Hij zei dat hij die avond op E-matching was gegaan en dat zij hem benaderd had en ze toen zijn gaan MSN-en. Ik vond het toen al wat vreemd dat dat binnen een dag gebeurd was. Zo snel. De dag ervoor had hij me gevraagd om leuke foto’s van hem te maken omdat hij die niet had. Hij ontkende toen dat het één met het ander te maken had. Ik heb het geslikt, terwijl ik wist dat het niet klopte. Ik was er toen helemaal overstuur van.

Ik was er weer kapot van.
En ging weer m’n rouwproces in. Zei dat ik nooit weer wat met hem zou beginnen nadat dat gebeurd was. Dat heeft volgens mij een week geduurd. Toen een nacht bij een vriendin gelogeerd. Dronken geworden, me eenzaam gevoeld en hem ’s nachts gesmst dat ik hem miste. Hij midden in de nacht naar me toe voor een dichte deur. Ik ben de volgende dag naar zijn huis gegaan om te praten. Hij viel me in de armen en vroeg me ten huwelijk. Hij heeft daarna een relatietherapeut gezocht.

Daar zijn we samen heen gegaan. In het begin ging dat wel goed, maar al snel stak hij er weinig energie meer in. Bereidde sessies niet voor, vond het wel prima als ik alleen ging en had het zelfs een keer te druk met z’n werk om heen te gaan.

Wat me ook heel erg veel pijn heeft gedaan is dat hij uit zichzelf nooit meer begonnen is over zijn huwelijksaanzoek. Niet dat ik écht met hem wilde trouwen, maar het kwetste me toch. We hebben daar over gepraat en hij zei toen dat we wel ringen konden gaan kopen. Om de relatie toch meer symbool te geven (ofzo). Op mijn initiatief gingen we een paar juwelierszaken in. Maar we kochten niets en hij nam ook geen initiatief meer om ringen te kijken. Toen ik daar met hem over gepraat heb, zei hij dat het niet het goede moment was. Dat de relatie echt goed moest zijn.


2009 het einde
Ik kwam vanaf het begin van onze relatie bijna altijd bij hem. Reden voor hem om weinig bij mij te komen was dat zijn katten ’s ochtends moesten eten. Dat ik allerlei oplossingen daarvoor aandroeg, hielp niet. Dat wees hij allemaal af. Ik had inmiddels een andere baan en dat gecombineerd met de zorg voor de kinderen maakte dat ik het niet langer trok om altijd naar hem te gaan. Toen kwam hij wat meer bij mij. Maar hij is ook toen niet zo vaak bij mij geweest als ik bij hem kwam. We gingen elkaar gewoon minder vaak zien.

En J en ik bleven aanklooien. Elkaar dingen verwijten, dingen van elkaar verlangen. Verwachten dat de ander de gaten zou opvullen. Ik werd er doodmoe van. Tot maart 2009. Ik was er klaar mee. Ik trok het niet meer. Kreeg bijna een hekel aan hem. Voelde niet meer zoveel liefde. En heb het uitgemaakt. J was kapot. Hij zei dat hij zich net veilig voelde en dat hij het helemaal niet aan zag komen. Terwijl hij zelf geen ringen wilde kopen omdat het niet goed ging. Terwijl ik tegen hem gezegd had dat ik geen vakantie durfde te boeken omdat het niet goed ging (heeft hij toen niet op gereageerd). Terwijl hij zelf aan een vriendin had verteld dat we in mei naar Londen zouden gaan, “tenminste, als het dan nog aan was”

Ik was in het begin bijna euforisch omdat er zoveel druk van me af viel. Tegelijkertijd ook heel erg verdrietig. Ik ging veel ondernemen met andere mensen. Zoende met een vent van 30 tijdens het uitgaan. Ging met hem daten. Werd niets, want eigenlijk wilde ik J nog steeds.

Op de achtergrond was J er. Die me zo graag terug wilde.
We zouden vrienden blijven. Met af en toe seks.

En eerlijk zijn als we seks met een ander zouden hebben. Ik voelde me na verloop van tijd best goed. Hij heeft me nog een keer huilend ten huwelijk gevraagd. Op z’n knie. Daar was ik heel boos over. De pijn n.a.v. het vorige huwelijksaanzoek kwam weer helemaal naar boven. Maar ik had wel met hem te doen, hij kon altijd met z’n ellende bij me komen. Maar ik realiseerde me wel dat ik hem niet hiermee kon helpen.

Maar goed. Het ging dus eigenlijk wel goed met me. Ging alleen met de kinderen op vakantie. Was best leuk. Maar toen ik terug was, merkte ik dat hij wat meer op afstand was. De dag nadat ik terug was van vakantie kwam hij wel langs en hadden we seks. Ik was in de war want voelde weer veel voor hem. Hij vertelde dat hij in mijn vakantie bij een vrouw had gelogeerd en dat raakte me,

Ook al zei hij dat er niets gebeurd was, ik was er helemaal van in de war.

Toen kon ik de volgende dag en de dag erna niet bij hem langskomen om hierover te praten omdat hij beide avonden bezoek had van een andere vrouw. Er knapte iets in me. Ik heb absoluut een vlaag van verstandsverbijstering gehad, want ik ben de tweede avond naar zijn huis gereden. Ik ben naar binnen gestormd. Maar zij was er niet (meer). Hij was woest. Hij zei dat hij klaar met me was en me niet meer wilde en dat ik weg moest gaan. Deze actie van mij vond hij zo erg was dat hij het helemaal gehad had. Ik heb steeds gezegd dat ik dat niet geloofde. En dat ik beter verdiende na 4 jaar dan weggestuurd te worden. Zijn woede zakte wat en we hebben die avond en nacht lang gepraat.

Ik snapte er niets van. Twee dagen ervoor had hij nog gezegd dat hij verliefd op me was. Hij zei dat hij dat toen ook zo voelde, maar dat het nu anders was. Dat hij de afgelopen maand weer plezier heeft gekregen in dingen met andere mensen doen, dat hij weer een leven aan het opbouwen is. En dat hij dat nooit meer op wilde geven voor mij. Ik wilde hem terug. Ik kon niet geloven dat zijn gevoel voor mij voorbij was. Ik heb hem dingen over mezelf verteld die ik voor die tijd nooit durfde te zeggen. Over dat ik altijd bang ben geweest dat ik niet interessant en belangrijk genoeg voor hem was. Dat ik hem expres jaloers heb geprobeerd te maken. Dat ik nooit helemaal mezelf kon zijn uit angst om hem te verliezen. Ik vroeg op het laatst of ik kon blijven slapen, maar dat wilde hij niet. Toen was het dus afgelopen. Hij liet me om 3 uur ’s nachts alleen en overstuur naar huis rijden. De volgende dag heeft hij ook niet geïnformeerd of het wel goed met me ging.

Ik heb hem twee dagen later een afscheid-sms gestuurd en hij stuurde eentje terug waarmee hij de deur toch weer een beetje openzette. En ik was radeloos en één hoopje ellende. Heb hem toen na een week ellende toch weer gebeld. Vervolgens hebben we weer afgesproken en gepraat. Hij twijfelde. Vertelde eigenlijk alles weer wat hij de keer ervoor ook had gezegd. Opnieuw al zijn bezwaren en angsten. Toen merkte ik dat hij wel opgewonden van me werd en heb hem verleid. Dat kostte niet veel moeite. Hij zei nog wel dat hij eigenlijk niet wilde omdat hij mij er niet hoop mee wilde geven. Maar we hebben wel seks gehad. Het was heel heftig. Hij deed me niet zeer, maar het leek wel een afstraffing. Hij deed precies waar hij zin in had. Daarna was hij weer afwijzend en is toen weg gegaan. De dag erna heeft hij het uit gemaakt.

Ik ben twee weken door een hel gegaan. Heb gelukkig snel Roel gevonden en die hielp me de dingen op een rijtje te zetten. Het ging heel langzaam weer een beetje beter met me. En ineens smste J weer. Hij wilde kijken of we nog een toekomst samen hadden. Ik werd zo ongelofelijk kwaad! Ik heb hem een rotmail gestuurd die bedoeld was om hem te kwetsen. Ik kreeg een vriendelijke mail van hem terug. En ik kon niet meer afstand houden en we kregen weer contact. Hij zei dat hij heel sterk voelde dat hij met mij verbonden was. Dat een onzichtbare draad ons verbond.

Een tijd later had ik zijn email stiekem gecheckt (ja hoe diep kun je zinken) en had gezien dat hij tijdens mijn vakantie gespeeddate had. Op zich natuurlijk niet verkeerd. Ik had het per slot van rekening uit gemaakt. Maar toen ik hem er naar vroeg, ontkende hij. Terwijl hij aan mijn manier van vragen wel kon merken dat ik het wist. Hij bleef liegen! Onvoorstelbaar. Daar was hij zelf ook kapot van.

Hij begreep zichzelf hier ook niet in. Ik wist dat er door hem meer op te biechten was. Heb heel erg aangedrongen. Hij vertelde over zoenen en seks met vrouwen gedurende periodes dat het uit was. Terwijl hij daar eerder over gelogen had of het verzwegen had. Ik denk nu dat er nog veel meer was, maar daar zal ik nooit meer achter komen. Een dag later heb ik gezegd dat ik niet verder met hem wilde. Om dat liegen. Maar een paar uur later was ik helemaal kapot en belde hem.

Hij kwam naar me toe en ik kon niet meer ophouden met huilen. Ondanks alles wilde ik toch bij hem zijn.

Toen zijn we een periode ingegaan waarin we enerzijds erg blij waren elkaar weer te zien en anderzijds begonnen alle bekende problemen weer vrij snel op te spelen. Weer gedoe ander vrouwen. Mijn vertrouwen was helemaal weg. Hij kon wel over alles liegen. Toen na een week of 7-8 weer contact te hebben, zouden we een weekend weggaan. De dagen voor we weg zouden gaan, kregen we ruzies. Over onbenullige dingen. Maar ook over dat hij weer “verdacht” gedrag vertoonde. Stiekem smsde en smsjes wiste uit z’n telefoon. Tijdens het weekend kregen we weer vreselijke ruzies. Ik zei dat we het maar moesten beschouwen als ons afscheidsweekend.

Hij wilde bijna een vriend bellen om hem daar op te komen halen. Zo hoog liepen de emoties weer op. Op de terugweg hebben we heel goed met elkaar gepraat en waren we beiden heel erg open. Ik had het idee dat we nader tot elkaar gekomen waren. Voelde al wel wat afstand bij hem, maar ik dacht de volgende dag dat het wel wat beter tussen ons was.

De rest van die week voelde ik dat hij steeds meer afstand nam. Hij wilde me niet zien. Voelde zich heel slecht. Wilde nadenken. Hij smste me wel toen ik er naar vroeg dat hij van me hield. Dit stelde me weer wat gerust. Uiteindelijk kwam hij bij me langs om te praten. Aan alles van hem voelde en zag ik dat hij heel erg op afstand was. Toen hij zei dat er iets met hem gebeurd was in het weekend, schrok ik enorm. Viel hem in de rede en zei dat hij toch gekomen was om het uit te maken en waarom hij dat aldoor ontkend had aan de telefoon. Hij meteen kwaad en ik kreeg weer een hoop verwijten over me heen. Hij zei dat hij het gehad had met onze relatie en met mij. Later werd hij wat rustiger en zei dat hij twijfelde.

Ik was in paniek. Wilde hem niet kwijt. Maar toen hij zei dat hij niet goed wist wat hij voor me voelde, dat hij er tegenop had gezien om naar me toe te komen en zich bij mij niet meer goed voelde, heb ik gezegd dat hij dan maar weg moest gaan. Dat ik niet bij iemand wil zijn die niet meer genoeg van me houdt. Dat ik heel erg wilde knokken voor de relatie, maar dat het ophoudt als de liefde alleen nog bij mij vandaan komt. Ik werd ook heel kwaad. Een paar weken geleden had hij nog gepraat over een draadje waarmee we verbonden zijn en had hij contact met me opgenomen. En nu wilde hij me niet meer. Had het gevoel alsof er met me gespeeld is. Voelde me bedonderd. Was woedend en heb hem gezegd dat ik nooit meer wat van hem wilde horen en dat ik hem nooit meer wilde zien.

Hij is weg gegaan. Ik heb hem die avond en nacht nog een paar keer gebeld. Was helemaal van de kaart. Wilde hem toch niet laten gaan. Heb hem gevraagd en gesmeekt terug te komen. Maar hij wilde niet. Was koud en afstandelijk. Vond dat dat het daarna alleen maar moeilijker zou maken. En daar had hij gelijk in natuurlijk. Maar ik verlangde zo naar hem, wilde zo graag dat hij van gedachten zou veranderen. Kon niet geloven dat het voor hem zo ineens over was. Hij, die had gezegd dat ik de liefde van zijn leven was. Maar hij zei dat hij het draadje tussen ons doorknipte. Ik was kwaad, wanhopig en radeloos en dat wisselde elkaar razendsnel af. Heb hem gesmeekt, verwijten gemaakt, geprobeerd redelijk te praten en redeneren, hem geprobeerd te kwetsen.

Hij bleef bij zijn standpunt.
De cirkel is rond. Het draadje is ontstaan in oktober 2005 en is doorgeknipt in oktober 2009.


En nu
Ik zie wel in dat J nooit echt voor me is gegaan. Ik denk niet dat dat opzet is, maar eerder onmacht. Hij kon alleen maar voor me gaan als het uit was. En zelfs dan waren het een hoop mooie woorden en geen echte daden. Ik kon over de afgelopen 4 jaar weinig dingen bedenken die hij voor me heeft gedaan in de periodes dat ik hem wilde en ik er voor wilde gaan. Hij zei dat hij er altijd voor me zou zijn. Ik kon altijd bij hem terecht.

Terwijl toen het er echt op aan kwam, hij er niet was. Dat was altijd al zo geweest en ook op het laatst was dat weer zo.
Zelfs toen ik hem smeekte, gaf hij geen krimp.
Roel schreef dat J geen uithoudingsvermogen, geen permanente wil, geen duurzaamheid had en bood.

Dat klopt. Ik realiseer me dat ik met hem geen toekomst had en heb. Maar ik ben niet bij machte geweest om afstand van hem te nemen. Hij was als een verslaving. Ik weet nu inmiddels dat ik een hoop dingen verstandelijk prima kan beredeneren, maar dat als het er op aan komt, het lijkt of een ander deel in mezelf het overneemt. Een kant van mezelf die puur op de emotie acteert. Ik heb van begin af aan geweten dat J niet de man voor me was. Ik heb dat ook diverse malen tegen vrienden gezegd. Alle keren dat het uit is geweest heb ik tegen mezelf gezegd dat dat beter was.

Dat hij en de relatie met hem niet goed voor mij was. En toch ben ik steeds maar door gegaan en als het uit was, weer opnieuw begonnen. We zijn nu definitief uit elkaar omdat hij dat besloten heeft. Anders was ik waarschijnlijk weer bij hem terug.

Als ik op een rijtje zet waarom ik zo lang bij hem ben gebleven en zoveel getolereerd heb dan zijn er verschillende redenen voor. Roel had gelijk toen hij schreef dat J een bevrijdende sensatie was. Al zijn (intellectuele, emotionele en communicatieve) tekortkomingen heb ik daarvoor op de koop toegenomen. Ik vind hem een aantrekkelijke man. Hij ziet er goed uit voor zijn leeftijd. De seks was technisch heel goed. En daar had ik na al die jaren met mijn ex-man natuurlijk naar verlangd.

Ik heb vanaf mijn zeventiende altijd relaties gehad, waar ik pas een einde aan maakte als er een ander in beeld was. Ik ben blijkbaar zo bang om alleen te zijn dat ik de afgelopen vier jaar in een slechte relatie ben gebleven, waarbij ik zelf niet in staat was om er een einde aan te maken.

Dat ik dingen geslikt heb, waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou accepteren. Ik weet nu dat het beeld dat ik van mezelf had, dat van een krachtige vrouw, behoorlijk op drijfzand was gebouwd. Ik weet nu dat ik ontzettend bang ben voor de eenzaamheid. Heel erg bang ben geen leuke man weer tegen te komen. Ik ben 40 jaar, ben alleenstaand met kinderen en denk dat niemand in mij geïnteresseerd is. Tenminste geen mannen die ik de moeite waard vind. Ik ben ontzettend bang om de rest van mijn leven alleen te blijven. Maar ik weet ook dat ik hier nu wel doorheen moet. Dat ik de eenzaamheid moet voelen. Dat ik geluk, of op z’n minst tevredenheid, bij mezelf moet vinden zodat ik niet meer “vlucht” in een relatie.

Ik ben nu erg naar binnen gekeerd. Volg therapie. Ik ben heel erg aan het nadenken over waar mijn angsten vandaan komen. Hoe mijn jeugd is geweest. Op dit moment ben ik niet alleen het verlies van J aan het verwerken, maar ook dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd. Ik ben aan het mediteren en lees heel erg veel over relaties, vrouw-zijn, foute mannen, afhankelijke vrouwen enzovoort.

Als ik meer met mezelf in balans ben, verwacht ik dat ik kritischer zal zijn. Dat ik geen relatie meer zal aangaan met een man die niet voor me wil gaan. Dat ik geen man wil die zich alleen maar kan geven als hij denkt dat ik hem niet meer wil en zich terugtrekt zodra hij me weer terug heeft.

Niet steeds aantrekken en afstoten. Ik wil iemand die zijn problemen en gevoelens met me deelt. Ik wil vooral nooit meer een man die allemaal vriendinnen heeft, waar hij een wat vreemde relatie mee heeft. Geen man die steeds aandacht van andere vrouwen nodig heeft. En ik wil dat als er alarmbellen gaan rinkelen, ik dat ook serieus neem en er ook op acteer. En ik weet nu: mijn alarmbellen zijn goed. Ik was erg gaan twijfelen aan mezelf. Ik ben van nature goed van vertrouwen, maar voelde vaak dat er dingen niet klopten. Raakte hiervan in de war. Ik dacht dat het aan mij lag, maar ik heb ook geleerd dat al ontkende J dat er iets aan de hand was, ik achteraf altijd goed zat met mijn gevoel.

Het zou mooi zijn geweest als ik dit verhaal positief had kunnen afsluiten. Maar daarvoor is het nog te vroeg. Het is inmiddels zes weken uit tussen J en mij. Ik ben er trots op dat ik geen contact meer met hem heb opgenomen. Ik heb een erg moeilijke tijd. Maar ook daar zal ik doorheen komen. En ik hoop dat ik dan sterker zal zijn. Het eind van iets is ook het begin van iets. Laat het wat moois zijn!


Maaike van Willen, Enschede